Ik geloof dat ik in 2012 voor het laatst iets over 9/11 heb geschreven. Correctie, ik bedoel in dit geval de aanslagen van 11 september 2001 , en niet de ramp die Chili trof op de ‘originele’  9/11. Dankzij de Amerikaanse CIA kwam op 11 september 1973 de fascistische dictator Pinochet aan de macht.

Hetgeen ik schreef over 11 september 2001 was eigenlijk niet heel complotterig vergeleken met mijn eerdere werk. Het ging over de beschuldiging van twee senatoren uit de VS, inzake de Saudische betrokkenheid bij de aanslagen.

Het voorafgaande decennium was ik echter steeds dieper weggezonken in conspiracyland. Het is bizar hoe dat werkt. Je gaat alleen nog maar dingen lezen, bekijken en horen die je favoriete complottheorie ondersteunen. Maakt niet uit of het klopt.  Confirmation bias. Vermoeiend. Voor mezelf en mijn omgeving.

Ik was op een gegeven moment zo ver heen, dat ik, terwijl ik samen met mijn vriendin in een hostel logeerde, in het Tsjechische Brno, dacht dat ik achtervolgd werd. Omdat ik zogezegd ‘de waarheid’ op internet had geschreven. Dus toen in de hotelkamer, midden in de nacht, een harde knal klonk, dacht ik meteen aan een sluipschutter. Het was echter een ontplofte, niet-oplaadbare batterij. In de oplader. In het stopcontact. Fak mij.

Eerlijk gezegd, het heeft me zelfs na 2012 nog wel wat jaren gekost om mezelf helemaal uit de conspiracyknoop te bevrijden. Je moet begrijpen dat ik vanaf 2001 gewoon tegen een langdurige vergeldingsoorlog was, omdat dat alleen maar tot meer escalatie, meer oorlog, meer terrorisme en meer extremisme zou leiden. Niet alleen van het ‘jihadistische’ soort, maar ook westers fascisme, racisme en neo-nazisme zouden weer opleven.

Tegelijkertijd zag ik 9/11 vrijwel op dezelfde manier als de toen dreigende oorlog tegen Irak. De oorlog tegen Irak werd gerechtvaardigd met minstens 935 leugens vanuit de toenmalige regeringen Bush, Blair en Balkenende.

Als een supermacht er geen been inzag om met honderden leugens een land te kapot te bombarderen, met mogelijk meer dan een miljoen doden als gevolg, dan zou zo’n supermacht er (in mijn hoofd) wellicht ook geen been inzien om een aanslag op eigen grondgebied te plegen. Zeker gezien de neoconservatieve oorlogsagenda van die tijd. Dat is hoe ik startte als complottheorist. Ik zag wel goed dat er een machtige oorlogszuchtige lobby in de VS was. Maar dichtte die vervolgens teveel intelligentie toe. Die inside job zouden ze praktisch en technisch nooit voor elkaar kunnen krijgen. Overigens wil het nog niet zeggen dat er geen echte doofpot bestaat, waarover later meer.

Wereldwijd demonstreerden miljoenen mensen tegen de op handen zijnde oorlog tegen Irak. Die uiteindelijk toch kwam. Die uiteindelijk toch tot escalatie in de regio leidde. De oorlog die ook nieuwe brandstof aan terreurgroepen gaf. De oorlog die uiteindelijk IS/ISIS/ISIL opleverde. Als vredesactivisten (buiten de complottheoristen) hadden we gelijk.

Afghanistan

Najaar 2001: We demonstreerden na 9/11 tegen een aanval op Afghanistan. Sowieso omdat er zich geen Afghaan onder de vermoedelijke daders bevond, maar o.a. een aantal Saudi’s. Wier land nooit aangevallen zou worden als wraak voor de terreur in New York, Washington DC en Shanksville.

We protesteerden ook, omdat we vreesden voor verregaande destabilisatie in de regio en daarbuiten, met meer terreur, meer bombardementen, meer burgerdoden, meer mensen die huis en haard moeten ontvluchten, en meer versterking van de machtsbasis van de Taliban.

We kregen veel kritiek. Want Afghanistan was de ‘goede’ oorlog, Irak de ‘slechte’ oorlog, zelfs binnen links en progressief Nederland.
Ook al had de Taliban, net als Al Qaeda voortgekomen uit de Amerikaanse steun aan Noord-Afghaanse milities tegen de Sovjet-invasie, de uitlevering van Osama Bin Laden aangeboden aan de VS. Je zou zeggen: het zijn schoften, maar als je de hoofdverdachte van de opdracht tot de aanslagen op een bordje krijgt aangeboden, dan lijkt me dat te verkiezen boven nog meer geweld, met veel onvoorziene gevolgen.

Maar nee. Oorlog moest en zou er komen, en liefst zo onbeperkt mogelijk. Afghanistan en Irak waren als eersten aan de beurt. De laatste zonder ook maar een spoor van bewijs voor banden met Al Qaeda, en met behulp van vervalste bewijzen voor massavernietigingswapens.

Augustus 2021: de Taliban regeert weer in Afghanistan, de uiterst lucratieve controle over forse voorraden mineralen en andere grondstoffen verschuift mogelijk van de VS naar Taliban, China en Rusland.

Landen als Zweden en Nederland laten, ondanks zeer tijdige waarschuwingen en verzoeken vanuit de oppositie, hun Afghaanse lokale staf vallen als een baksteen, en vluchtende mensen vallen van vliegtuigen. Militaire vliegtuigen van het land, en de internationale coalitie, die de Taliban zou verdrijven. Zodat deze mensen nooit in zo’n positie gedwongen zouden worden.

Mij kon die kritiek destijds niet zoveel schelen. We hadden echt liever ongelijk gekregen.

September 2021:

Ik hou me tegenwoordig verre van allerlei conspiracy-toestanden. Wellicht dat de coronacomplotters me definitief afgekeerd hebben van dat wereldje. Blij toe. Niet met de viruswaanzinnigen (waarover in de volgende blogpost meer), maar wel met het feit dat ik mezelf weer terug heb gevonden. Ook beter voor mijn partner en nageslacht.

Betekent dit dat het boek over 9/11 gesloten is? Allerminst. Om te beginnen wordt het hoog tijd voor gerechtigheid voor de nabestaanden van de slachtoffers van de aanslagen. Velen van hen eisen dat Biden de documenten over de Saudische betrokkenheid openbaar maakt voor 11 september, en vragen hem om weg te blijven bij de herdenkingsplechtigheden, als hij dat niet doet. Verder is er, gek genoeg, uit de puinhopen van 9/11 een nieuwe arbeidersbeweging opgestaan, met specifiek aandacht voor het lot van mensen met precair werk, die vaak geen opvangnet hebben na een ramp.

Ten tweede: nu Afghanistan door VS, Nederland en andere ‘bevrijders’ is gered van de Taliban, is het land uh..oh, weer in handen van de Taliban. Met in hun kielzog de nog grotere mafklappers van IS. Logischerwijs komen er dus vluchtelingen. Een fractie daarvan komt in Nederland terecht, maar veruit het grootste deel wordt in Duitsland, Pakistan en Iran opgevangen.

In Nederland wordt traditiegetrouw geprotesteerd. Niet voor hulp aan vluchtelingen (hoewel, dat ook), maar tegen hen.

Tegen die anti-Afghaanse demonstranten wil ik, tot slot, slechts het volgende zeggen: