Ik weet nu al dat deze blogpost veel uitgebreider gaat worden dan ik van plan was. Dat heeft alles te maken met het woord “revolutie.”

Revolutie is namelijk een thema dat anno 2012 veelvuldig de journaals, de kranten en actualiteitenrubrieken domineert. En dat is wel eens anders geweest.

In Griekenland en Spanje zwellen, ondanks zwaar politiegeweld, de protesten tegen de EU/IMF-bezuinigingen, waarmee vooral gokkende grootbanken worden gesteund, aan tot ongekende proporties. De geplaagde Spaanse en Griekse bevolking kan daarbij op groeiende steun rekenen van solidaire demonstranten in geheel Europa, die beseffen dat het niet om een strijd tussen noord en zuid gaat, maar tussen de wereldbevolking en de financiële elite.

In de Verenigde Staten is de Occupy-beweging nog altijd actief, o.a. om mensen tegen illegale huisuitzettingen te beschermen. En onlangs lukte het Occupy Wall Street zelfs weer om in New York Zucotti Park te “heroveren.”

In Canada ontaarde een studentenprotest in een langdurig breed volksverzet tegen het neoliberale beleid van de regering Harper. Hetzelfde geldt voor Mexico. In Nieuw-Zeeland groeit het protest tegen de uitverkoop van publieke bezittingen. In de Indonesische hoofdstad Jakarta werd onlangs massaal gedemonstreerd tegen slechte arbeidsvoorwaarden en uitbuiting.

Het ziet er naar uit dat Nederland nog niet toe is aan massale straatprotesten, gezien de recente  ontwikkelingen rond Occupy Utrecht, Occupy Amsterdam en Occupy Den Haag.

Wel werd er een sterk gecoördineerde actie gehouden om uitgeprocedeerde vluchtelingen bij te staan in Ter Apel, waarmee activistisch Nederland liet zien nog altijd een naam hoog te houden voor wat betreft het opkomen voor de meest kwetsbaren.

Maar de “revolutie” in Nederland lijkt zich vooralsnog te beperken tot de parlementaire weg, in de aanloop naar de verkiezingen van 12 september. Of dit iets gaat opleveren zonder een sterke, activistische buitenparlementaire machtsbasis is nog de vraag, maar we gaan het zien.

Nieuwe partijen, zoals de Piratenpartij, MenS en mogelijk SOPN lijken, in ieder geval online, een sterk groeiende aanhang te genereren. Waarbij de Piratenpartij de grootste  kans op een zetel maakt. Ook de Partij voor de Dieren staat stabiel in de plus.

Het ook door Occupy en andere activisten zwaar bekritiseerde, en door Eurofiele neoliberalen omarmde ESM werd in Nederland door de Tweede en Eerste Kamer geratificeerd, hetgeen ongetwijfeld een rol speelt in de sterk groeiende steun voor de SP, die tegenstemde.

De partij is nu in sommige peilingen de grootste partij, en tegenwoordig de belangrijkste concurrent voor de ideologische tegenpool bij uitstek, de VVD. Dit terwijl die andere grote ESM-tegenstander, de PVV, aan de eigen geregisseerde haatzaaierij, interne verdeeldheid en de dictatoriale neigingen van Geert Wilders ten onder lijkt te gaan. Niet onverwacht, en wat mij betreft ook helemaal niet erg.

We hebben namelijk geen verdeeldheid nodig, maar een geïnformeerde bevolking die weet dat ze een gezamenlijke tegenstander hebben, namelijk de financiële mafia.

Ondanks het schijnbare tekort aan actiebereidheid in Nederland, zijn er toch wat initiatieven geweest, zoals Dag der Verandering en Rondje Binnenhof (online overigens nog altijd actief via een wekelijkse livestream).

De redenen waarom occupy en de indignados-beweging is ontstaan zijn natuurlijk bij lange na niet verdwenen. Daarom wordt op dit moment gewerkt aan Plein Publiek, een combinatie van cultuur, muziek, politiek, activisme en publiek debat op straat.

De bedoeling is dat dit een regelmatig terugkerende manifestatie wordt, waarin actuele thema’s op laagdrempelige en interactieve wijze in historische context worden gezet.  De première hiervan is voorlopig gepland in het weekend voorafgaand aan de verkiezingen van 12 september . Hier kom ik een volgende keer nog op terug.

Ik stel voor dat je even een leespauze neemt, met een positief filmpje. Ga je nodig hebben.

httpv://youtu.be/oIQdYXCKUv0Voorafgaand aan de onrust in Europa ging de Arabische Lente, waarbij beelden van gewelddadige straatgevechten onze beeldbuis dagelijks vullen.

Maar hier is iets geks mee aan de hand.

De revolutie die de laatste maanden het meeste de aandacht trekt is namelijk die in Syrië. Wat oorspronkelijk gezien werd als een logische voortzetting van de Arabische Lente, begonnen in Tunesië en Egypte, is in Syrië uitgegroeid tot een full blown burgeroorlog (of correcter: een verkapte invasie) met mogelijk regionale consequenties. De vraag is natuurlijk: hoe heeft het zover kunnen komen?

Nu heb ik, in tegenstelling tot bijvoorbeeld  Lizzie Phelan, nooit zo’n hoge pet op gehad van het Assad-regime. Het is en blijft de leider van een hardcore politiestaat, en bovendien was Bashar Al-Assad medeplichting aan de martelpraktijken die sinds de regering Reagan door de CIA werden uitbesteed, o.a. aan Syrië.

Van mij hoef je dus geen sympathie te verwachten voor Assad. Als de meerderheid van de Syriërs van het regime af zou willen, dan hebben ze mijn zegen, al hebben ze die niet nodig. Dat gezegd hebbende: de meeste inwoners van het land staan achter Assad. Ook nu nog vinden er regelmatig massale pro-Assad-demonstraties plaats. En wat massaslachtingen betreft, laten rebellen zich niet onbetuigd.

Natuurlijk zal men al gauw zeggen dat deze pro-Assad demonstraties onvrijwillig plaatsvinden, een beeld dat logischerwijs ontstaat vanwege zowel de gebrekkige persvrijheid in Syrië, als het totale gebrek aan objectieve berichtgeving in Europa en de VS, over de aard van de opstand in het land.

Toch is er ruim voldoende documentatie voorhanden om een kritische kijk op de Syrische opstand te rechtvaardigen. Hier verwees ik in een blogpost van vorig jaar al voorzichtig naar, en later nog eens hier.

Volgens Sami Ramadani, politiek activist en voormalig Iraaks dissident onder het regime van Saddam Hoessein, is het oorspronkelijk vreedzame en anti-imperialistische protest in Syrië gekaapt door de SNC (Syrian National Council) en de FSA (Free Syrian Army). Beide organisaties worden gesteund door NATO, Qatar en de Saudische dictatuur.

Dat mag zo zijn, maar bovendien onderhouden de kopstukken van deze organisaties warme banden met figuren uit de internationale politieke en financiële elite, waaronder elementen binnen de neocon-cabal, waarmee George W. Bush zich had omringd. Eén van de belangrijkste woordvoerders namens de SNC is Bassma Kodmani, een expat woonachtig in Parijs, die overigens tweemaal te gast is geweest op de Bilderberg-conferentie.

Een andere woordvoerder namens de “Syrische oppositie” is Radwan Ziadeh, die zich namens de SNC met “buitenlandse betrekkingen” bezig houdt. Ziadeh schreef, samen met 54 radicaalrechtse neoconservatieven in Washington, een brief aan de Amerikaanse president Obama, waarin werd opgeroepen tot militair ingrijpen in Syrië. Hier zul je NOS-correspondent Sander van Hoorn niet zo snel over horen.

Pikante bijkomstigheid is dat Generaal bd Wesley Clark in 2006 wereldkundig maakte dat de crazies, oftewel de neoconservatieven, vast van plan waren om binnen vijf jaar zeven regimes omver te werpen, al of niet met militaire of anderssoortige middelen. Waaronder die in Libië en Syrië:

httpv://youtu.be/qjd3bGQjN9U 

Gezien de aartsconservatieve inslag van deze lobby, is het niet raar om te denken dat ze daarbij bij tijd en wijle gelegenheidscoalities aan zouden kunnen gaan met hun even aartsconservatieve tegenpolen in Saudi-Arabië, Qatar en de VAE. Hetgeen dus ook is gebeurd. Je hoeft je overigens geen illusies te maken over het punt dat we nu een andere president in de VS hebben. Meet Droney Obama.

 

Net als bij Libië stelt dat feit westerse activisten voor een akelig dilemma; echter, het is een dilemma dat alleen bestaat wanneer je jezelf niet goed informeert over de geopolitieke context waarin de situatie in Syrië zich heeft ontwikkeld.

Vele activisten, waaronder ikzelf, voelen automatisch de neiging om een volksopstand te steunen, zeker wanneer deze plaats heeft in een land waarin de rechten van de mens met voeten worden getreden.

Maar wát als deze volksopstand gekaapt is om een imperialistische machtsovername te forceren, zoals in Libië het geval was?

Nota bene in samenwerking met figuren die we in andere landen “Al Qaeda” zouden noemen, maar nu opeens “rebellen” of “vrijheidsstrijders” worden genoemd. Zoals Abdel Hakim Belhaj, die later ook bij de Free Syrian Army opdook.

En wát als je weet dat dezelfde regimes die de opstanden in Libië en Syrië steunen, tevens regimes zijn die de democratiseringsbewegingen in eigen land (en in andere landen zoals Bahrain) met harde hand neerslaan? Zoals de pro-Mubarak junta in Egypte, de Saudische dictatuur en de emir van Qatar?

Wat als je weet dat deze (en andere dictatoriale) regimes nog altijd worden bewapend door zogenaamde vrijheidslievende westerse machten, waaronder de VS, Groot-Brittanië, Duitsland en (indirect) Nederland?

Wat dit voor gevolgen heeft kan een Libische (salafistische) mensenrechtenactivist, en tevens verklaard tegenstander van Kadhafi, je vertellen: ‘De mensenrechtensituatie van de Libiërs is nu veel slechter dan onder Kadhafi.’

Wát als een “humanitaire interventie” uit naam van de VN of NATO, waartoe de “officiële woordvoerders” namens de Syrische opstandelingen oproepen, feitelijk de laatste tussenstap is voor de eerder geplande, maar wegens gebrek aan bewijs voor kernwapens, vertraagde aanval op Iran?

Wat als de Israëlische haviken, geplaagd door toenemende interne sociale onrust, alsmede groeiend internationaal protest tegen de illegale kolonisatie van Palestijns gebied, een in Bulgarije gepleegde (tragische, maar voor Netanyahu wel opvallend welkome) terreuraanslag aangrijpen om eerst Libanon en Syrië, en vervolgens de Syrische bondgenoot Iran aan te vallen? Dit scenario is heel goed mogelijk. En dat in combinatie met de samenwerking tussen neoconservatieve lobbyisten en wahhabistische “rebellen” die er zelf geen moeite mee hebben om journalisten en burgers op gruwelijke wijze te vermoorden.

Als je dit nu allemaal weet? En bovendien beseft dat je heel weinig weet, of eigenlijk maar weinig kán weten? Gewoon door het totale gebrek aan objectieve informatie in onze media. Ex-Al Jazeera journalisten kunnen er over meepraten.

httpv://youtu.be/EA0YLkLWEU0 

Update 24 augustus 2012: De BBC wil er niet over meepraten, getuige het verwijderen van onderstaande video van hun website

httpv://www.youtube.com/watch?v=FBPX5KS2UsUKun je als “vredesactivist”, “vrijheidsstrijder” of “mensenrechtenactivist” dan eigenlijk nog met droge ogen de “revolutie”  in Syrië steunen in plaats van 200% inzet op een vreedzame oplossing?

Als je me vraagt hoe dié revolutie voor ons uit zal pakken, dan antwoord ik: wat denk je zélf?

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•