>





Dit artikel sluit wel mooi aan op de rellen in Engeland eerder deze week, vandaar ook mijn eerdere stelling dat het niets revolutionairs had.

Een in eerste instantie vreedzaam protest tegen politiegeweld werd de trigger voor plunderingen van luxe-goederen.

Zoiets kan alleen gebeuren als je dag in dag uit wordt gebombardeerd met het idee dat geluk in het bezit van deze goederen zit, en gefrustreerd raakt omdat je daar niet legaal aan kan komen vanwege de geringe kans op werk, en omdat er geen uitzicht op verbetering van je levenssituatie is.

Status is alles in deze wereld, en bling is de manier om dat te tonen.

De rellen en plunderingen zijn dan ook geen revolutionaire actie maar een symptoom van een gebrek daaraan.

Ik zeg dit niet om het geweld goed te praten

(ik merk in real life dat dat al snel de eerste tegenwerping is als je niet meteen om hoge straffen roept en een Mubarak-stijl politiestaat en big-brothermaatschappij wenst, en verder zwijgt over omstandigheden. ),

maar het lijkt me duidelijk dat jongeren uit (kans)rijke wijken niet snel tot dit soort acties zouden zijn overgegaan.

Wat nodig is, zonder daarmee het hebben van leuke spullen te willen veroordelen, is het creëren van bewustwording dat luxe niet hetgeen is wat je als mens definieert, maar wel solidariteit, en het besef dat het hele leven (en zelfs de dood) als een produkt wordt gepromoot door zowel overheid als commercie.

Dit duidelijk maken, en de frustratie omzetten in iets wat bijdraagt aan positieve verandering, is, naar mijn mening, de uitdaging voor activisten, niet alleen in de UK maar overal.

Zéker richting jonge have-nots.

Dit blog is gebaseerd op een comment hier.