Omar Torrijos was een populaire Panamese generaal, die tegen het zere been van multinationals en westerse (met name Amerikaanse) regeringsleiders schopte door te streven naar het terugkrijgen van het Panama-kanaal, en het op gang proberen te brengen van een pan-Zuidamerikaanse golf van onafhankelijkheid van diezelfde multinationals en regeringen. Hij streefde er naar om armoede en uitbuiting uit te bannen. Dit zonder zich te binden aan het Sovjet-blok en China.

Jaime Roldos was een min of meer gelijkgestemde Equadoriaanse leider, met overeenkomstige idealen.

Beiden verloren kort na elkaar “toevallig” het leven in een vliegtuigcrash, waarvan velen overtuigd zijn dat het om CIA-aanslagen ging, omdat de diplomatieke en economische pogingen hen aan de kant van “The Empire” te krijgen, waren mislukt.

Nu waren dit geen dictators die je zomaar kunt vergelijken met de Taliban of Saddam Hoessein, hoewel Torrijos bijvoorbeeld nooit gekozen is maar door een coup aan de macht kwam.

Maar ze hebben wel met elkaar gemeen dat ze niet meer deden wat, zoals John Perkins dat zo mooi noemt, de “corporatocratie”, wilde. Hetgeen overigen niets met “democratie” te maken had, want hadden ze Stroessner of Pinochet geheten, dan zouden ze als dictator niets te vrezen hebben gehad van “ons” democratische streven. De war on terror is net zo goed windowdressing voor de corporatocratie als vroeger de war on drugs.

En dus moest ook Saddam hangen (overigens is altijd onderbelicht gebleven dat Saddam de oliedollars wilde inruilen voor euro’s, niet lang voor de aanval op Irak).

En zo is Irak dankzij de oorlog en de Bremer-orders in grotendeels commerciële buitenlandse handen gekomen, waarbij de gewone Iraki’s wederom de verliezer zijn. Waar zou dat Iraakse verzet toch steeds vandaan komen…

Torrijos en Roldos, en tegenwoordig de Venezolaanse president Chavez, verzetten zich tegen dit scenario. Iemand als Chavez krijgt niet voor niets de titel “despoot” in sommige westerse media.

De Afghaanse leider Hamid Karzai is, na 9/11 en de daaropvolgende invasie van Afghanistan, niet toevallig neergezet.

Hij behartigt (net als tot voor kort zijn Pakistaanse ambtgenoot Musharraf) “onze” westerse economische belangen in Afghanistan, hoewel hij daar steeds minder zin in lijkt te hebben de laatste tijd, naarmate er steeds meer burgerdoden vallen als gevolg van westerse aanvallen. Die kritische houding brengt hem, afgaande op de recente geschiedenis, in een precaire situatie.

Mocht Karzai ooit wat overkomen bij een aanslag door “de Taliban” of “Al Qaeda”, of door een vliegtuigongeluk: denk dan terug aan Torrijos, Roldos, Allende, de mislukte staatsgreep tegen Hugo Chavez in 2002, de val van Mossadeq (Iran) of de wonderbaarlijk verdwenen vriendschap tussen Donald Rumsfeld en Saddam Hoessein…

Onze Nederlandse regering hoeft overigens nergens bang voor te zijn, die geven gewoon braaf pootjes.

Zolang we dat toestaan.

Geïnspireerd door

John Perkins-Bekentenissen van een economische huurmoordenaar

Tessonome-Rien Navo Plus

en

de voortdurende actualiteit

John Perkins’ meest recente boek heet