>Dit breekt echt mijn hart

>

Ik moet bekennen dat ik er enige moeite mee heb om dit te plaatsen. Om het lijden van de betrokken persoon in de huidige informatie-strijd rond de Gaza-oorlog te betrekken voelt nogal aan als een smerig soort voyeurisme. Aan de andere kant vind ik dat de waanzin van oorlog in het algemeen, en deze oorlog in het bijzonder, aan de wereld getoond moet blijven worden. Deze specifieke tragedie is een keihard voorbeeld van die waanzin, omdat de anonimiteit van de slachtoffers plaats maakt voor het besef dat we allemáál Izz el-Deen Aboul Aish zouden kunnen zijn geweest. Vandaar mijn beslissing om het alsnog te posten. Ik hoop dat deze tragedie op de één of andere manier kan bijdragen aan een eind aan deze waanzin. Deze oorlog moet nú stoppen. Oorlog is het waard om tegen in opstand te komen. -Johnito

Izz el-Deen Aboul Aish is een Palestijnse arts, die, vóórdat Gaza hermetisch van de buitenwereld werd afgesloten, in een Israëlisch ziekenhuis werkte.

Hij staat in Israël bekend als een regelmatig terugkerende, Hebreeuws sprekende gast in tv-programma’s, en bij gebrek aan journalisten in Gaza, deed hij nog steeds verslag van de gebeurtenissen tijdens de huidige oorlog.

In de bovenstaande uitzending roept hij door de telefoon van de anchor wanhopig dat zojuist zijn kinderen zijn omgekomen bij een Israëlische beschieting…

“Mijn meisjes zaten thuis toekomstplannen te maken, te praten, en opeens worden ze beschoten, roept hij geëmotioneerd uit. “Ik wil weten waarom zij werden gedood, wie gaf het bevel?”

“Mijn God, mijn meisjes, Shlomi (de nieuwslezer-J)”, zei hij. “Kan iemand bij ons komen, alstublieft?”

Het Israëlische leger beweerde dat troepen op Aboul Aish’s huis vuurden, omdat een sluipschutter zou hebben geschoten vanaf het gebouw.

Aboul Aish reageerde: “Alles wat ooit uit ons huis is geschoten was liefde, knuffels en daden van vrede, niets anders, ooit.”

Lees het volledige verhaal bij Ottawa Citizen