>Het wordt me zowel on-als offline vaak gevraagd: waarom steun je Occupy? Zijn dat geen ongewassen luie hippies en krakers die te lui zijn om te werken? Niemand hoeft toch arm te zijn in Nederland?

Typerende vragen in een land dat wordt geregeerd door een hardvochtig kabinet.

Nu vind ik in de eerste plaats niet dat ik me hoef te verantwoorden voor wat of wie ik wel of niet support. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn beweegredenen niet wil delen met jullie. Bij deze dus, of je het nou leuk vindt of niet 😉

In de tweede plaats heb ik niets tegen hippies en krakers. Ik heb eerder een probleem met witte boordencriminelen, anti-democratische politici, banksters, oorlogshitsers en speculanten. Het zou een beetje raar zijn om gevolgen verantwoordelijk te houden voor oorzaken.

Voor ik verder ga, wil ik enkele misverstanden uit de weg ruimen: ik zit niet in een tent, en heb tot nu toe ook niet deelgenomen aan een General Assembly, al is dat voornamelijk om praktische redenen (zoals werktijden).

Mijn motivatie om desondanks solidair te zijn met deze wereldwijde beweging komt voort uit deze redenen:

1 : ik ben volkomen deel van de 99% ( en dit gaat op een ego-trip lijken, maar ik durf de stelling wel aan dat veel mensen zich in het onderstaande herkennen)

Met het voorbehoud dat er mensen véél grotere problemen dan ondergetekende kennen:
ook ik heb, net als vele anderen, al jaren te maken met een stapeling van nadelige gevolgen van verschillende maatregelen, die door achtereenvolgende kabinetten zijn genomen, in het bijzonder vanaf Paars 1 tot en met Rutte 1. Of het nu om de inmiddels vrijwel onbetaalbare ziektekostenverzekeringen, belastingen, marktwerking in de publieke sector of de invoering van de euro gaat: geen enkele maatregel heeft werkelijk iets positiefs opgeleverd voor mij; vrijwel elke stap die ik zelf vóóruit wist te maken, is zo goed als teniet gedaan door het neoliberale politieke, economische en monetaire beleid van de afgelopen twee decennia.

Het meest duidelijke voorbeeld was de invoering van de euro, en het volledig uit handen geven van de monetaire soevereiniteit aan de Europese Centrale Bank (ECB). Deze ECB is zogezegd “onafhankelijk” , maar bewijst keer op keer vooral lippendienst aan de private financiële sector, en niét aan de Europese bevolking. Hoewel het door hardcore euro-fielen altijd glashard ontkend is, werden we door het invoeren van de euro, binnen het tijdsbestek van een paar jaar, geconfronteerd met een de facto inkomenshalvering, kostenstijgingen,afkalving van verworven werknemersrechten,premieverhogingen en euroflatie.En ja, dat heb ik keihard gevoeld, en voel ik nog steeds.

Dat dit verschijnsel van euroflatie wel degelijk is opgetreden werd overigens door voormalig DNB-president Nout Wellink himself al in 2003 toegegeven.

Het is met name voor jongere generaties (ik ben zelf van 1970) misschien moeilijk voor te stellen, maar er zijn massa’s mensen in Europa, waaronder Nederland, die letterlijk een hoge prijs hebben betaald voor een, dankzij de lobby van multinationals, volkomen mismaakte versie van een oorspronkelijk nobel bedoeld Europees ideaal. Die “prijs” staat los van de jaarlijkse kosten per hoofd van de bevolking, overigens.

Met solidariteit tussen volkeren heeft het huidige Europa in ieder geval niets te maken. Het heeft vooral te maken met gedwongen solidariteit van gewone Europeanen met banken, multinationals en hun klantbeheerders in de Europese regeringen.

Ik mag mezelf ook rekenen tot degenen die de huidige eurocrisis van te voren zagen aankomen, daarom al vroeg protesteerden, daarom om een Euro- referendum vroegen, en daarom tegen de Europese grondwet stemden. En niet in de laatste plaats, omdat we al in de jaren 90 naar de terechte waarschuwingen van vooraanstaande economen luisterden.

Vergeefs.Hoe dit uitgepakt heeft? Vraag het de Griekse bevolking.

2: Ik ben een bofkont binnen de 99%

Als iemand die jarenlang in de zorg voor daklozen, verslaafden en gehandicapten gewerkt heeft,daarnaast fractiemedewerker is geweest bij een linkse raadsfractie, en zelfs in mijn huidige baan in de commerciële sector regelmatig met de negatieve gevolgen van neoliberaal beleid voor de meest kwetsbare mensen wordt geconfronteerd, durf ik wel te zeggen dat ik een helder beeld heb van de 99% in Nederland.

Sterker nog, ik ben meerdere mensen tegengekomen die ooit “1%” waren, maar door een samenloop van omstandigheden opeens zichzelf dakloos op straat terugvonden, onderaan de 99%. Ik zag, beter dan me lief is, hoe dun de lijn is tussen materiële welvaart en de straat. Ik heb gezien hoe ongevraagd een pgb werd ingevoerd, om in 2011, nu mensen er aan gewend zijn geraakt, weer te zien hoe deze vanuit precies dezelfde motivatie als bij de invoering (neoliberale bezuinigingsdrift) dreigt te worden afgepakt van het grootste deel van de doelgroep.

Eerlijk is eerlijk, de opmerking “we hebben het te goed in Nederland” komt ook vaak voorbij, als reden om te verklaren waarom de massaliteit van de Occupy-beweging in Nederland nog ver achterloopt bij die in andere landen. Hierover zei ik elders, op Facebook, vorige week ongeveer dit:

Dat we het “te goed” hebben in Nederland komt vooral omdat de werkelijkheid gemaskeerd wordt door een enorme bubbel van schuld, leningen, rente, krediet, te hoge hypotheken, noem maar op. Zolang het je lukt op tijd te betalen lijkt er weinig aan de hand. Maar op het moment dat er opeens massa-ontslagen gaan vallen, en/of de voedselprijzen verder omhoog gaan dankzij de speculanten, en/of je chronisch ziek wordt, dan zal het ijs opeens erg dun blijken voor velen.

Het is momenteel heel modieus om vanuit West-Europa naar de Grieken te wijzen dat ze “op te grote voet leven”, maar wij doen dat ook. Sterker nog, dat is decennia aangemoedigd vanuit zowel overheid als de markt. (iedereen boven de 35 weet nog dat je gedurende de jaren 90 als een loser werd beschouwd wanneer je een huis huurde ipv kocht, en parallel daaraan werden en worden tienduizenden huurwoningen gesloopt of op de markt gegooid). Studenten moeten nu verplicht lenen, en worden als een last geframed ipv een investering in de maatschappij.

We worden van kleins af aan via reclamebombardementen gebombardeerd met het idee dat mooie dure spullen voor iedereen bereikbaar zijn: en heb je het niet cash? Beter! Dan smeren we voor de kinderen aan de ouders een dure betalingsregeling aan, zodat dat kind het belachelijk hoog geprijsde droomspeelgoed kan hebben (gemaakt tegen een dollar per dag loon), zo is de boodschap. We worden met zijn allen geconditioneerd tot een mindset waarin we het normaal vinden om op krediet te leven, en ons voorgehouden wordt dat geluk te koop is. We leren onze lotgenoten achter de toonbank, aan de balie of op een willekeurige klantenservice te beschuldigen wanneer we niet direct onze zin krijgen als een geleverde dienst of produkt ons niet zint, want “we betalen er toch voor?”

En we zijn gaan geloven dat deze situatie normaal is. Dat is het niet. Het is een illusie.

Ik huur, overigens.

3: Ik ben opgelucht dat de 99% wereldwijd in actie komt

Ja, natuurlijk ga ik dit blog met een positieve noot eindigen, want ik ben ondanks alles een optimist, hoopvol gestemd en vooral opgelucht. Waarom? Dat ga ik je vertellen.

Ik ben sinds mijn 17e (ja, dat was in 1987), politiek actief en maatschappelijk betrokken bezig geweest. Individueel, maar bijvoorbeeld ook binnen de toenmalige SP-jongeren en later de “grote” SP. Ja, dat was al vóór ze überhaupt in de Tweede Kamer kwamen. Ik heb daarnaast meegedaan aan tientallen demonstraties, of het nu om mijn eigen doelgroep/beroepsgroep ging of uit solidariteit met anderen. Meest recente daarvan was op 19 september. En, als de gezondheid het toelaat, ben ik er ook bij op 20 november.

Ik heb de afgelopen met wisselend succes diverse demonstraties, benefietconcerten en manifestaties helpen organiseren, rond thema’s als oorlog en vrede, mensenrechten, (anti/anders-)globalisering, militarisme en natuurlijk bezuinigingen. Zelfs heb ik nog eens een langdurig leegstaand kantoorpand in Zoetermeer helpen bezetten, tot vreugde van de omwonenden. Een traditie die overigens ook onder de Occupy-vlag voortgezet wordt, zo bleek vandaag in Amsterdam.

En al die tijd, sinds 1987, heb ik gehoopt en er op vertrouwd dat er een moment, een omslagpunt zou komen waarop het activisme, voorheen op straat en de laatste jaren veelal online, niet meer alleen preken voor eigen parochie zou zijn. Sinds 9/11 was de andersglobaliserings-beweging zo goed als dood, en idealisme leek, net als in de yuppentijd, een vies woord te zijn geworden.

De eerste signalen dat er een kentering naderde kwamen, althans in mijn beleving, eind 2008 , toen in het kielzog van de kredietcrisis de Grieken massaal in opstand kwamen tegen bezuinigingen op o.a. hun pensioenen. En dit jaar kwamen de Tunesiërs en Egyptenaren in opstand tegen hun neoliberaal geïnspireerde dictators , terwijl in Europa en de VS de Uncut-beweging opkwam, uit protest tegen belastingontwijkende multinationals en hun politieke enablers. Daarnaast begonnen in steeds meer Europese landen, in eerste instantie voornamelijk Spanje, maar geleidelijk aan uitbreidend naar het noorden, de Indignados zich te roeren. De termen “European Revolution”, “Global Revolution” en zelfs “Dutch Revolution” werden gemeengoed op social media en in de blogosfeer.

Op 11 juni 2011 vond in Amsterdam een eerste voorzichtige poging tot “Occupy” plaats op het Frederiksplein bij de Nederlandsche Bank. Al heette het toen nog geen Occupy.

Onder invloed van o.a. Adbusters en Anonymous, transformeerden de Amerikaanse protesten zich in september vrijwel geruisloos tot Occupy Wall Street, de moeder aller Occupy-manifestaties. Deze beweging breidde zich al snel uit over de VS en vervolgens de rest van de wereld.

En in Nederland inspireerde de Haagse Binnenhof-activiste Marianne van den Berg ongetwijfeld veel mensen om als Occupier actie te komen. Niet in de laatste plaats door haar optreden in Man Bijt Hond.

Op de internationale actiedag 15 oktober kwam ik in Maastricht voor het eerst met een echte Occupy-manifestatie in aanraking. En sindsdien heb ik enkele malen de Haagse variant bezocht.

Hoewel “Occupy” niet politiek gebonden is, en ook niet verbonden is aan maatschappelijke organisaties en vakbonden, komt in de kern de doelstelling overeen met de idealen waar ik samen met anderen jarenlang voor actief ben geweest. Occupy geeft me het gevoel dat ik de druk die ik mezelf van jongs af aan opgelegd heb, namelijk mensen ertoe bewegen om op te staan tegen de status quo, eindelijk los kan laten. Het is prachtig om te zien hoe gewone mensen uit allerlei achtergronden, en lang niet allemaal doorgewinterde activisten, zich nu inspannen voor idealen die tot voor kort extreem leken. Maar dat gezien de huidige actualiteit totaal niet zijn. Er is weer een perspectief op een rechtvaardiger wereld. Dat is wat ik ons nageslacht van harte gun.

En daarom steun ik Occupy, al is dat, naast het doneren van gebruiksartikelen zoals een kampeer-kooktoestel, op mijn eigen manier.

Ik hoop van harte dat iedereen die zich geheel of gedeeltelijk in bovenstaand verhaal herkent, zich aansluit, in welke vorm dan ook. Vooral ook omdat de angst bij de financiële en politieke elite nu goed zichtbaar wordt, gezien de ontruimingen die nu in hun naam worden uitgevoerd door de politie in de VS , Zwitserland, Groot-Brittanië en eerder in Australië en ons eigen Venlo.

Ik sluit af met het nieuws.