>Gisteren, zaterdag 11 juni, was het dan zover. De “Dutch Revolution” nam vanaf 9:00 in de ochtend een aanvang. In ieder geval tot 30 juni zullen in dit kader diverse activiteiten plaatsvinden.

Wat enkele weken geleden begon als een oproep door twee mensen op Facebook, had gisteren moeten uitmonden in een massale bezetting van het plein voor de Nederlandsche Bank, het Frederiksplein in Amsterdam.

Zelf ben ik, zoals jullie kunnen weten, altijd wel in voor een structurele maatschappelijke omwenteling, dus heb ik destijds besloten om mijn steentje bij te gaan dragen. Niet door de organisatie op me te nemen, daar heb ik simpelweg de tijd en de energie niet voor, maar wel door te zorgen dat een website en een blog rond dit evenement fatsoenlijke webadressen kregen.

Daarnaast zorg ik dat via het twitter-account @NLRevolution diverse updates rond revolutionaire initiatieven in Nederland, Europa en andere landen bekend worden gemaakt aan de wereld. Dit doe ik o.a. door verwante blogs en Facebook-pagina’s als feed te importeren. Je zou dus kunnen zeggen dat ik er vooral naar streef om de mensen aan de basis van deze beweging een stem te geven.

Om kort te gaan: van de gehoopte massale opkomst was gisteren nog bepaald geen sprake.

Toch kwamen tientallen activisten van uiteenlopend pluimage al vanaf 9 uur in de ochtend naar het Frederikspark, in de middag gevolgd door nog een klein aantal, waaronder ik zelf. Over het geheel genomen varieerde de samenstelling van de groep van kleurrijk idealistisch tot protestzanger, van anarchistisch tot en met een doorgewinterd vakbondsman. Wat de laatste te vertellen had is mij het meest bijgebleven.

De vakbondsman, wiens naam me helaas even ontschoten is, vertelde ons enkele confronterende anekdotes, n.a.v een serie portretfoto’s van Poolse gastarbeiders, die hij had gemaakt. (de hierboven door mij genoemde hokjes zijn nu al irrelevant). Ik wil jullie deze niet onthouden.

-Eén foto was van een Poolse vrouw, werkzaam in Nederland, die haar 6 vakantiedagen niet mocht opnemen van haar werkgever, terwijl haar zoon was verongelukt in Warschau.

-Een Poolse man, werkzaam in de vleesverwerkende industrie, kreeg zware buikgriep. Ondanks dat hij o.a. continu moest overgeven,mocht hij zich niet ziekmelden van de “baas.” Ze zouden wel een emmertje voor hem neerzetten, maar dóórwerken zóu hij. Los van de schandalige en vernederende behandeling van deze man door zijn werkgever: we hebben het hier over een bedrijf waar “voedsel” wordt geproduceerd…

-Nog een andere Poolse vrouw zat in februari 2011 al 6 maanden op haar loon te wachten. Kosten voor een 6-persoons stacaravan 65 euro per week. Per persoon.
Dit is een willekeurige greep uit de verhalen van Poolse gastarbeiders in Nederland. Zo gaan we hier dus met hardwerkende mensen om.

Met 1437 likes en 629 groepsleden op facebook, en 358 volgers op twitter, is een totale opkomst van om en nabij de 60 mensen natuurlijk geen indrukwekkend begin.

Als er iets wél bewezen is gisteren, dan is het wel dat er niet zo iets als een “Facebook-revolution” of “Twitter-revolution” bestaat. Bedenk dat in Egypte er jaren aan voorbereiding vooraf ging aan de huidige revolutie, met als eerste aansprekende resultaat: de afzetting van dictator Mubarak. Met dat in het achterhoofd hoeven de activisten in Nederland zich dus zeker niet te schamen.

Hoewel er zeker steun is vanuit organisaties als Solidair Nederland , is er geen sprake van een overkoepelende organiserende club, ideologie of politieke partij.

Net als in Spanje, Griekenland en andere landen is er vooral consensus over twee dingen: het in vele opzichten falende bestaande politieke, financiële en economische systeem, en het besef van de noodzaak om aan alternatieven te werken. Daarnaast voelen veel mensen zich simpelweg genaaid door het gedoogkabinet van CDA,VVD en PVV, en niet gehoord door de politiek in het algemeen.

In Nederland wordt de laatste jaren regelmatig op verschillende wijze geprotesteerd door o.a. vakbondsleden,studenten, postbodes, schoonmakers, bus-en tramchauffeurs, privacy-activisten, zorgwerkers,kunstenaars, cultuurinstellingen, GGO-activisten, vredesactivisten, WSW’ers en PGB’ers. Met een beetje geluk krijgen ze, als resultaat van hun acties, van te voren gereserveerd “wisselgeld”, als resultaat voor hun moeite. Het vorige week gesloten (principe) pensioenakkoord lijkt daar een recent voorbeeld van te zijn.

Je zou dus zeggen dat er genoeg draagvlak is voor een “revolutie”, ware het niet dat, enkele uitzonderingen daargelaten, het besef ontbreekt van een internationale systematische oorzaak van de problemen, waar genoemde groepen mee worden geconfronteerd.

In een paar woorden zou je dit kunnen samenvatten als “een structureel gebrek aan échte democratie.” Vandaar de in verschillende landen gebruikte leus “Echte Democratie NU.”

Hetgeen zich in de VS en Europa o.a. manifesteert in pogingen om collectieve arbeidsovereenkomsten te bemoeilijken of onmogelijk te maken. Of het negeren van referendumuitslagen, door net zolang angst te zaaien en referenda te houden tot mensen dan maar JA zeggen tegen de Euro of de Europese gr…pardon, het Verdrag van Lissabon.

In Nederland wordt de solidariteit bovendien bemoeilijkt door de opkomst van de PVV, die zich vooral ten doel lijkt te hebben gesteld om mensen tegen elkaar uit te spelen, die anders gezamenlijk zouden kunnen opstaan tegen de elite waar de PVV zelf deel van uitmaakt. Gevolg is dat de meest kwetsbare groepen in de samenleving, en de culturele en publieke sector, de prijs betalen voor een financiële crisis waar zij part noch deel aan hebben gehad.

Natuurlijk, sommige mensen zullen zeggen dat kunst en cultuur in Nederland best zonder subsidie kunnen. Creativiteit zou niet afhankelijk hoeven te zijn van de staat. Dat zou waar zijn, ware het niet dat we, sinds het kabinet Lubbers, in een neoliberaal geleide maatschappij leven, waarin, naast een in opgelegd egoïsme omgeslagen vorm van individualisme, commerciële waarde de norm voor alles is geworden. Niet alleen voor goederen en diensten, maar ook voor mensen, waaronder kunstenaars en artiesten.

Een symptoom daarvan zijn de vele talentenjachten op de Nederlandse televisiezenders, waarin deelnemende artiesten voornamelijk op hun waarde als te marketen product worden beoordeeld. Of je als mens gevoelsmatig wordt geraakt door een liedje, of kippenvel krijgt van een ongepland emotioneel kraakje in een stem, is volkomen onbelangrijk geworden.

Gevolg is dan ook dat de gelanceerde artiesten binnen no-time inwisselbaar zijn, zogenaamd omdat “de markt er om vraagt.” Het zou me niet verbazen als, wanneer een artiest besloten heeft om zelf te beslissen hoe te klinken of er uit te zien, dat meteen einde contract betekent.

Het gebrek aan democratie uit zich natuurlijk niet alleen in nationale zin, integendeel. Het IMF bepaalt, net als de moderne EU, al sinds jaar en dag dat landen geld kunnen lenen, in ruil voor het kapot-privatiseren van publieke diensten. Recent voorbeeld is natuurlijk Griekenland, over wiens inwoners verder nogal wat halve waarheden en hele leugens worden verspreid om de bezuinigingen er door te drukken. (overigens werd eerder ook over de pensioenleeftijd van de Fransen flink gelogen)

Maar ook de inzet van NATO, huurlingen,wapenfabrikanten en geheime diensten om, via het bewapenen van dictators, het financieren van terreurgroepen en corrumperen van verzetsbewegingen,onrust te zaaien in hulpbronnen-rijke landen. Met als voornaamste doel om er later een veroveringsoorlog te kunnen voeren voor corporatistische doeleinden. Zie Irak, Afghanistan, Pakistan en Libië.

Als voornaamste symbolen van het wereldwijde gebrek aan democratie worden ongetwijfeld de G8 en de Bilderberg-conferentie gezien.

Dit weekend is dan ook stevig geprotesteerd bij de Bilderberg-conferentie in Zwitserland. Het geheime karakter van de bijeenkomst van de internationale politieke, journalistieke,economische, militaire en financiële elite, kan dan ook op brede kritiek rekenen. Deze komt niet alleen van “anti-NWO”- demonstranten in St. Moritz, of obscure conservatieve radiomakers als Alex Jones, maar ook uit progressieve hoek in de Tweede Kamer.

Dat hier kritiek op bestaat, is natuurlijk terecht, want niemand hoeft zich enige illusies te maken over de vraag of daar alleen over koetjes en kalfjes gepraat wordt. De samenstelling van deze bijeenkomsten duidt er op dat er internationale politiek wordt bedreven en besluiten worden genomen, zonder dat daar enige democratische controle op mogelijk is. Het lijkt aannemelijk dat de besproken onderwerpen in één of andere vorm een impact hebben op besluiten die door regeringen worden genomen.Dat is natuurlijk onacceptabel, nog los van de kwestie dat dit op kosten van de samenleving gebeurt.

Het is dus duidelijk dat er iets moet veranderen. Niet voor niets wordt er wereldwijd gedemonstreerd, niet voor niets vinden er revoluties plaats tegen dictators die de belangen van dezelfde globale elite dienen. In Nederland staat de politieke bewustwording, welke ten grondslag ligt aan de protesten en revoluties, nog in de kinderschoenen. De lage opkomst van 11 juni laat dat zien.

Dit is niet erg. De aanwezigen op het Frederiksplein hebben, naar Spaans voorbeeld, besloten om vanaf 12 juni wekelijks te verzamelen op De Dam in Amsterdam.

Om de protesteren, maar ook om te met elkaar te discussiëren hoe het anders kan. En daarbij is iedereen welkom. Sterker nog, waar social media als Facebook en Twitter nuttig zijn om elkaar op de hoogte te houden van allerlei nieuwtjes en acties, is er geen krachtiger statement dan daadwerkelijk fysieke aanwezigheid.

Verwacht niet alleen voorspelbare sprekers met voorspelbare toespraken vanuit een voorspelbare politieke achtergrond. Verwacht vooral doodgewone mensen, bij wie een lichtje opgegaan is, en daar wat mee doen. Iedereen heeft een talent, en deze is toepasbaar in de zoektocht naar alternatieven. Dat geldt dus ook voor jou, beste lezer.

Zoals een bordje bij de Spaanse demonstratie van 28 mei liet zien: niet toekijken, maar meedoen!

Zie je 19 juni.