>Ik ben een rustige gast. Vraag het mijn collega’s, (hoewel die me af en toe wel rood van woede zien worden , wanneer ik met onredelijk, en soms botweg asociaal gedrag van werkgerelateerde gesprekspartners te maken krijg. Maar dan nog blijf ik meestal zo zakelijk mogelijk 🙂 )

Nee echt, ik ben een rustige jongen, vriendelijk, aardig, sociaal, niet agressief etcetera. Je hoeft voor mij doorgaans niet bang te zijn als je me in een donker steegje tegenkomt, tenzij je zelf foute plannetjes met me hebt. Ik ben ook niet iemand die met stenen gaat gooien tijdens een demonstratie. Principieel streef ik zo goed als ik kan naar geweldloosheid.

Ik moet echter toegeven dat ik soms berichten onder ogen krijg, die, als je ze in context plaatst, simpelweg razernij bij me oproepen. Gewoon omdat elk rechtsgevoel er door wordt verne*kt.

Nu is één of twee keer flink vloeken voor mij gelukkig wel afdoende om die razernij te kanaliseren, en deze om te zetten naar bijvoorbeeld een blog als deze, maar leuk is het niet om met je eigen woede te worden geconfronteerd. En dat is maar goed ook. Want daarmee blijft voor mij duidelijk wat oké is om te doen, en wat niet. Onder “niet” valt voor mij dus het gebruik van geweld.

Maar goed, even terug naar die berichten die me in woede kunnen doen ontsteken:

–Advocaat Abraham Moszkowicz wil Kamerleden vervolgen wegens “haatzaaierij”

–Vingerafdruk in paspoort wordt verplicht

–Wie naar VS reist moet hiv-besmetting bekendmaken

–Kabinet:geen oordeel over Israël

Op het eerste oog hebben deze vier berichten niet zoveel met elkaar te maken.

Maar is dat wel zo? Laten we het tweede en derde bericht er even bij pakken. Dit zijn twee privacyschendende maatregelen, respectievelijk genomen door het Europese Parlement en de Amerikaanse overheid. Het zijn tevens twee maatregelen, waarvan ik als laat-dertiger hardop durf te beweren dat deze tien, vijftien jaar geleden nooit zonder massaal volksprotest zouden worden geaccepteerd, in ieder geval in de meeste westerse landen niet. Ik geef toe, Nederland is wat actiebereidheid betreft doorgaans een kleine speler, als het gaat om sociaal-maatschappelijke issues.

Een paar prachtige uitzonderingen in bijna zeventig jaar zijn dan de demonstraties tegen kernwapens, enkele grote demonstraties tegen het kabinet Balkenende , een vijftal demonstraties omtrent de neoliberale afbraak van de WAO en andere sociale voorzieningen, de Irak-oorlog, de havenstaking en natuurlijk de februari-staking.

Hoewel de inwoners van Nederland bekend schijnen te staan om het belang wat er aan privacy gehecht wordt, is er op dat gebied van enige volkswoede of neiging tot protest maar weinig te merken.

En met de twee genoemde berichten zou daar toch alle reden toe moeten zijn. Zou je denken.

Nu vertegenwoordigen deze maatregelen natuurlijk maar een klein deel van een breed spectrum aan big brother-achtige maatregelen, die in Nederlands, Europees en internationaal verband zijn of worden voorgesteld en doorgedrukt. Een mooie opsomming daarvan is vanaf 4.15 minuten te zien in onderstaand videoverslag over de, helaas matig bezochte, Volksopstand voor privacy van 11 oktober jl.:En hoe vèrgaand dat in Nederland uit dreigt te pakken kon je al een tijdje vernemen in de video “We zijn allemaal verdacht.” Die titel mag u letterlijk nemen. Het gaat me er niet om of ik wat te verbergen heb of niet. Het gaat me er om dat ik weiger als burger als potentiële verdachte te worden gezien tot het tegendeel bewezen is. Pinochet, Stalin, Suharto en Hitler zouden hier een paar extra moorden voor hebben gedaan, laten we eerlijk zijn. Het vergemakkelijkt tenslotte het opsporen, misschien berechten dan wel uitschakelen van, om het economisch-wetenschappelijk uit te drukken, subversieve elementen. Kom ik straks nog even op terug, we hebben namelijk nog twee nieuwsberichten te gaan.

Goed, dat brengt me dus op de vraag: wáárom was die Volksopstand zo klein, en werden de organisatoren en demonstranten bij tijd en wijle , in gunstige gevallen, zelfs afgeschilderd als fanatieke conspiracy-nuts?

Wie toevallig het boek “The Shock Doctrine” van Naomi Klein heeft gelezen, heeft wellicht in de gaten dat grote rampen, oorlogen en crises door politieke en economische machthebbers en wetenschappers (ook wel bekend als corporatistische elite/corporatocratie, Boogeyman, en in sommige kringen bij voorkeur aangeduid als “New World Order“, waarbij niet zelden, maar slechts deels terecht, het “communisme” als blauwdruk wordt genoemd) worden aangegrepen om met grof oorlogsgeweld, terreur en marteling haar wil op te leggen aan volken en landen. Hierbij werd en wordt vaak gebruik gemaakt van geheime diensten, zoals de CIA en diens commerciële equivalenten, de door schrijver John Perkins beschreven economische huurmoordenaars.

Nu dan, wélke rampen, oorlogen en crises hebben we dan zien voorbijkomen, waardoor het zouteloze klimaat is ontstaan dat we privacyschendende wetten en andere maatregelen zo makkelijk slikken?

Hoewel we in Nederland de afgelopen jaren gelukkig grotendeels verschoond zijn gebleven van daadwerkelijke oorlogs-en terreurhandelingen is er een flinke rij gebeurtenissen, zoals 9/11, op te noemen die van invloed zijn op het politieke klimaat in ons land en andere westerse landen.

Veel van deze gebeurtenissen zijn terreuraanslagen, waarvan ik het vermoeden heb dat ze false flags zijn, juist bedoeld om crises te genereren en bepaalde, voornamelijk neoliberale en neoconservatieve, ideologieën op te dringen. Maar zelfs als je dat niet (meteen) gelooft, kun je je in ieder geval afvragen wie er de profiteurs van zijn. En laten dat nou “toevallig” veelal grote bedrijven zijn die directe of indirecte banden hebben met vooraanstaande politici binnen de hiervoor genoemde ideologische bewegingen. Zeg jij het maar….

Ook de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh waren gebeurtenissen die een diepe kloof blootlegden tussen moslims en niet-moslims, autochtoon en allochtoon en bovendien zowel het poldermodel als het klassieke links/rechtsdenken in Nederland deed exploderen. Waarvan ik persoonlijk het laatste niet eens zo héél erg betreur, trouwens, maar dat terzijde.

Duidelijk werd echter wel dat de Nederlandse bevolking het in zich had om kwaad, woedend en actiebereid te zijn. Jammer genoeg vooral tegen elkáár. En daar ligt het grootste probleem.

Het is precies dit klimaat wat er voor gezorgd heeft dat we meedoen aan een op leugens gebaseerde “war on terror“, manifest gemaakt in steun aan de illegale oorlog tegen Irak, de oorlog tegen Afghanistan, de oorlog tegen privacy, de oorlog tegen democratie, de oorlog tegen vrijheid, en de oorlog tegen het verzet tegen oorlog. En ons hier nauwelijks meer tegen verzetten, omdat we kennelijk het liefst elkaar bestrijden. They got us right where they want us.

Het perfecte moment voor een omhooggevallen advocaatje, genaamd Abraham Moskowicz, om dit verhaal binnen te vallen.

Want wát is er aan de hand? SP-Kamerleden Harry van Bommel en Sadet Karabulut riepen tijdens een demonstratie tegen de Israëlische oorlog tegen Gaza de legendarische woorden “Intifada, Intifada, Palestina vrij!”

Ook zouden een aantal demonstranten “Hamas, Hamas, joden aan het gas!” geroepen hebben, en Van Bommel had, volgens de pro-oorlogsgemeenschap, moeten ingrijpen.

Bram wil ze hierom aanklagen.Yep, u leest het goed. Politici die voortaan in hun omgeving iemand horen schelden kunnen voortaan een brief van Bram verwachten. Al vermoed ik dat sommige politici daar niet voor hoeven te vrezen.

Nu heb ik deze advocaat nooit horen klagen over “voetbalsupporters” die deze laatste (in mijn ogen afkeurenswaardige, laat dat duidelijk zijn) slogan regelmatig scanderen bij een wedstrijdje tegen Ajax, dus het kan niet anders dan dat er andere belangen in het spel zijn. Pikant is trouwens dat de partij van Van Bommel en Karabulut het (momenteel slapende) Comité Echte Fans mede heeft opgericht, als initiatief tegen doorgeslagen commercialisering van het voetbal en tegen verruwing onder supporters. Is Bram geen lid van, voor zover ik weet. Had ie mooie dingen kunnen doen, maar ja, gemiste doelkans.

Hoe dan ook, het gaat me niet per sé om de SP, Van Bommel of Karabulut. Het gaat mij er wèl om dat hier m.i. sprake is van een poging om door het verdraaien van de betekenis van een woord, namelijk “Intifada”, verzet tegen machtselites verdacht te maken.

Op een andere manier kan ik dit namelijk niet interpreteren. Ten eerste betekent Intifada niets anders dan “opstand”, “bewust worden” of “afschudden” waarbij niet per sé geweld gebruikt hoeft te worden. Die geweldsoptie is geheel ter interpretatie van de luisteraar.

De eerste intifada van de Palestijnen begon vreedzaam met demonstraties en stakingen, en begonnen pas gewelddadig te worden (door stenengooien naar tanks) toen Israëlische militairen met geweld in gingen grijpen.

Ten tweede zijn de Palestijnen een volk dat te maken heeft met decennialange bezetting en militaire overheersing. Waarbij de huidige Hamas-beweging in het leven is geroepen met hulp van overheerser Israël, met als oorspronkelijke bedoeling de positie van de populaire PLO-leider Arafat te verzwakken. Met voortdurend, maar mogelijk onbedoeld veel succes overigens, want de huidige oorlog tegen Gaza maakt Hamas populairder dan ooit. Maar ook met tegenvallers voor Israël, want Hamas heeft wel degelijk pogingen ondernomen om tot vredesakkoorden te komen. Gesaboteerd door, wederom, Israël.

Om kort te gaan: de Palestijnen hebben simpelweg het recht om zich te verdedigen. Met of zonder Hamas. Voorlopig mét, aangezien dit momenteel de enige club is die over middelen bezit om enige tegenstand aan de IDF te bieden. Èn omdat ze nog altijd de democratisch gekozen regering is. Helaas voor sommigen niet zo kneedbaar als de Fatah, van Mahmoud Abbas.

Wát er kan gebeuren met regeringen, mensen en volken die zich niet kneedbaar opstellen, daar weten zowel Naomi Klein als John Perkins u alles over te vertellen...net als dissidenten op de Molukken.

Dus wat doet onze advocaat? Hij klaagt politici aan die het recht erkennen van onderdrukte volken om zich te verzetten, door het begrip “intifada” automatisch te linken aan geweld tegen joden.

Met een blinde vlek voor het in de recente geschiedenis alleen door de Amerikanen in Irak overtroffen geweld door Israël, waar het gros van de Nederlandse politiek verder zijn mond over houdt. Ondanks de inzet van DU, clusterbommen en fosforgranaten in dichtbevolkt en afgegrendeld gebied. Met nu al meer dan duizend dodelijke slachtoffers, in grote meerderheid burgers. En wat doe onze minister Hirsch Ballin, van Justitie? Hij gaat de spreekkoren bij demonstraties onderzoeken. Terwijl zijn mede-kabinetsleden zwijgen over het echte probleem. Yep, het vierde berichtje dus.

Het is maar waar je prioriteiten liggen, Ernst!

Nederland kan een hoop leren van de eigen koers van Bolivia en Venezuela. Wat ze waarschijnlijk wel weer eens een “Shock” zal opleveren in de toekomst.

En Brammetje? Die had, als hij consequent was geweest, op 11 oktober 2008 aangifte moeten doen tegen ons allemaal , met onze Intifada voor privacy. Juist. Volksopstand. Intifada! Dus. Daar heeft geen druppel bloed gevloeid…er is geen klap uitgedeeld…en geen schot gevallen…Dat zou in Gaza óók niet nodig zijn geweest.

Moraal van dit verhaal:

Hun strijd, onze strijd, solidariteit!

Er is geen advocaat, rechter, leger, “reality-programma”, politicus, crisis of oorlogsprofiteur die dáár ooit definitief een eind aan zal kunnen maken.

Laat het duidelijk zijn: ik ben woedend.

Omdat ons kabinet terreur steunt, waarbij de terroristen, naast burgerdoelen, zelfs ziekenhuizen, alsmede schepen met hulpverleners en journalisten bestookt of bedreigt, als onderdeel van het strijdplan. Wat mij betreft betekent dat de tijd rijp is om onze machthebbers af te schudden.

Dat Bram M. met deze aangifte weg komt, waarbij Van Bommel en Karabulut symbool staan voor “subversieve elementen,” waarbij in feite de vrijheid van meningsuiting onder vuur komt van degenen die daar juist voor zeggen te strijden, betekent dat Nederland dringend toe is aan een volksopstand, een Intifada. Maar dan te groot voor het Plein. En niet beperkt tot de Palestijn.